कथा , साथी त म जहाँ पुग्छु, त्यहीँ भेट्छु, आज मात्रै हजुर गलत साथी भेटेँ
हजुर साेध्दै हुनुहुन्छ , लेख्न कसरी मन लाग्याे भनेर -: हो अरुको पिडा आफैले अनुभुती गर्नुपर्छ , आफ्नो जसरी , बेस्सरी मुटु दुख्नु पर्छ , चाेट पुग्नुपर्छ हृदयमा अनि लेख्न आउँछ । ल अब हजुर अनुभुती गर्दै सुन्नुनुस है त।।
मन चसक्क दुख्यो कता दुख्यो दुख्यो , तर नराम्रोसँग दुख्यो । मुटुमा बिझाईरहयाे , थिचे झै भयो ठुलो ढुङ्गाले , गाह्रो भयो धेरै बेर (लामो सास तान्दै) सास फेर्न पनि अप्ठ्यारो भयो उनलाई देखेपछि पहिलोपटक । उनलाई देखेपछि मनमा अथाह माया लाग्यो , माया भन्दा पनि सम्मान , इज्जत , सद्भाव जाग्यो । उनलेे कसैलाई भन्न नसकेर गुम्सेकाे एउटा रहर वा त्यो कलिलो मनको रहर मलाई भनिन् म नि:शब्द भएँ , धेरै समयसम्म बिचलित भएँ र पिडा भयो ।
उफ ! कस्तो गर्मी , धेरै दिनपछि घाम लागेर हाेला , पाेल्दाे छ यो घाम । म बाटोमा हिड्दैछु । काठमाडौ पनि तराईमा झै तातेकाे छ । यताउता हेर्छु मान्छेहरु हतारोमा फटाफट हिड्दैछन त के भन्नू हतारहतार दाैडिरहेका छन् ।सायदै बस स्टपबाट बस छुट्न लागेको हुनपर्छ । म पनि उसैगरि बस स्टप तर्फ भिड छिचोल्दै सकेसम्म छिटोभन्दा छिटो हिड्दै छु । बस छुट्ने बेला भएको रहेछ । खलासी भाइ चिच्याउदै थिए । बस छुट्याे भने समयमा अफिस नपुग्दा हाकिमकाे अँध्यारो अनुहार , अँध्यारो अनुहार पछाडिको डरलाग्दो ब्यङ्गय , हजुर आफै पनि कल्पना गर्न सक्नुहुन्छ । त्यसैले हाेला काेहि ठेलमठेल गर्दै बस चढ्दै थिए त काेहि ओर्लिदै थिए ।
उनको रहरले म फेरि झसङ्ग हुन्छु ,रनभुल्लमा पर्छु र पटकपटक हे ईश्वर भन्दै लामो सास तान्छु। म जहिल्यै झुटाे आश्वासन दिन्थे । तिम्रो रहर अवश्य पूरा हुन्छ । अर्को तीजमा लगाउ ल भन्थे र म बेस्सरी रुन्थे , उनले नदेख्ने गरि । उफ् ! आज पनि म उनको रहरसँग ठाेक्किनु पर्ने हुन्छ । त्यस अवस्थामा म के गराै कसाै गराै बेचैनी र तनावग्रस्त हुन्छु ।
ओ भाइ पख्नुस न म पनि जाने हो भन्दै म बसमा चढे । महिला सिटमा गएर बसे । झ्याल खुल्ला रहेछ , फाेहाेर ठ्वास्स गन्हायाे , नाकबाट माक्स ओठमा खसेछ , माथि सारे । कपाल निधार देखि मुखसम्म असरल्ल छरिदियाे झ्यालबाट छिरेको बतासले , मैले कपाल मिलाउँदै रबरले बान्दै अलिकति निधार तर्फ झारे।
(लामाे सुस्केरा तान्दै ) म झ्यालबाट बाहिर नियाँलिरहेँ । बस आफ्नै रफ्तारमा दाैडिरहेछ । उनले तीजको दर खाने , छमछमी नाच्ने निम्तो पठाएकी थिईन ।म त्यहीँ निम्तोमा जाँदैछु ।एक मनले खुसी छु। उनीसँग धेरै समय पछि भेट हुनेछ ।भेट्दा मन हर्षित हुन्छ र उर्जा मिल्छ । तर फेरि उनकाे रहर………उफ् म मरेतुल्य हुन्छु ।
बस राेकिन्छ चपल कारखाना नजिकै , यात्रु पर्खिरहेको हुन्छ । एकैछिनमा Excuse me please मलाई समातेर भित्र तान्दिनु न म यो चढ्न सक्दिनँ । please तान्दिनु न यसाे भन्दै एक किशोरी बसकाे ढाेकामा उभिएकी थिईन् । मेरो ध्यान झ्यालबाट हटेर किशोरी तर्फ माेडियाे । शारीरिक अशक्त रहिछन् । किशोरीकाे अनुहार निकै निरीह देखिएको थियोे । यसरी याचना गर्दै जिन्दगी चलाउन असाध्यै कठिनाइ हुदाे हाे , अरुको असहयोगले राेकिने जिन्दगीको कस्तो यात्रा बिचरी ……….हजुर पनि अलिकति अनुभुती गर्नुहाेस त ।
ढाेकाकाेे सिधै दुई पुरुष बसिरहेका थिए , उनीहरू नि उनै किशोरीलाई हेरिरहेका थिए । तर सहयोगी पाखुरा उठाउन सकिरहेका थिएनन् ।
पहिलो पुरुष -:
सेताे सर्ट , राताे टाई , कालाे सुटमा लगाएको थियो । हातमा कालाे झाेला , हेर्दा निकै आकर्षक भद्र देखिन्थे ।
दाेस्राे पुरुष -:
कपाल( डेड्लक ) लट्टैलट्टा लामाे , थरीथरीका रङ्ग पाेतिएकाे , आँखीभुइँमा छेडेर मुन्द्रा लगाएको , माथिल्लो ओठमा नि छेडेर मुन्द्रा लगाएको शरीरमा गन्जी मात्रै आधा जस्तो शरीर त नाङ्गो देखिएको र टाटै टाटु खाेपेकाे , माला त झन कति हो कति घाँटीमा , नाडीमा , कम्मरमा झुन्डिएको …………कस्तो मनै झसङ्ग हुने , डर लाग्दाे ।
excuse me तान्दिनु न please म सक्ने भएको भए किन यसरी यत्रो बेरदेखि उभिरहन्थे र , यो मेरो रहर होइन बाध्यता हो । मेरो ध्यान उक्त पुरुषबाट हटेर फेरि किशोरी तर्फ तानियाे । धन्न मान्छेमा मानवता त मरिसकेको रहेनछ । किशोरीलाई तान्न दाेस्राे पुरुष पात्र गएँ , म छक्क परेँ। किशोरीलाई पाखुरामा समातेर बिस्तारै तान्दै थिए । पाखुरामा समातेर बस भित्र किशोरीलाई तान्दा उक्त पुरुषको हात किशोरीकाे संवेदनशील अंगमा पुग्छ ।मैले हेरिरहएँ , किशोरीकाे अनुहार नराम्रोसँग बिग्रेको थियोे । उनले थाहा पाएर पनि प्रतिकार गर्न नसक्नु उनको बाध्यता थियोे । उक्त पुरुषले नि गलत नियतले र नराम्रो भावले गरेको झै लाग्दैन । उनले आफू बसेकाे सिटमा किशोरीलाई बसाए । म यहाँ नीर कसको गल्ती छुट्याउन असमर्थ भएँ । बस फेरि घुईकियाे ।
खलासी भाइ कराउँदै थिए , चावहिल चाेक आएछ । ओर्लिनुस है पारीपट्टि राेक्दैन । म ओर्लिएँ । भाडा बस भित्र दिएकोले म फटाफट बाटो क्रस गरेर गणेश मन्दिर तिर लागे । पाँच मिनेट पछि म उनको घरमा पुगे । ढाेका अगाडि चप्पलै चप्पल मान्छे धेरै रहेछन् । मैले ढाेका खाेले झ्याप्पै अगाडि परीन : -” नमस्कार दिदी भन्दै , मैले नमस्कारकाे जवाफ दिन नपाउँदै , एकै सासमा भनिन् , पाउजु ल्याउनु भयो । यसपटक पनि झुक्याउनु भयो भने म त हजुरसँग कहिल्यै बाेल्दिन , झन हजुरसँग पाउजु लगाएर छमछम तीजमा नाच्ने भनेको त कहिल्यै नल्याई दिने ” यति भनी सकेर उनी रिसाउदै गइन । उफ मलाई फेरि आघात पुग्याे , मुटु दुख्यो । ठुलो चुनाैती अगाडि आयो । हे भगवान् कसरी बुझाउ म हिप देखि तलबाटै दुईवटा खुट्टा छैनन् । घरमा त पुठाे घिसार्दै हिड्छिन् । घर देखि बाहिर कतै जानू पर्दा हुल्चियरमा जान्छिन् । नाच्न न नाच्छिन पुठठाे घिसार्दै जिउ मर्काई मर्काई , मुखमा पनि अनेकौं भावभङ्गिमा ल्याउदै तर …………….पाउजु…….
प्रीति अर्याल
